NIEBO

VI. NIEBO

Bóg nie chce niczyjego potępienia. Ponieważ jest Miłością, dlatego pragnie uszczęśliwić na wieki każdego człowieka.

1. Na czym polega istota szczęścia nieba? Ap 7,15-17; 21,3-4

Wielkie to szczęście spotkać kochającego człowieka. Przyjaciele, a jeszcze bardziej zakochani, chcą być razem, rozmawiać ze sobą. Bliskość kochanej osoby napełnia radością i szczęściem. Jeżeli obecność kochającego człowieka - chociaż jest on tylko obrazem Boga i Jego podobieństwem - daje nam wielką radość, to jakim szczęściem będzie spotkanie się „twarzą w twarz" i zjednoczenie z samym Bogiem, nieskończoną Prawdą, Miłością i Pięknem!

Cieszy nas na ziemi odkrywanie prawdy. Człowiek dążący do niej, pragnie jej pełni. Chce poznać zwłaszcza kochaną osobę. Pełnię prawdy osiągnie ten, kto zobaczy Boga bezpośrednio, bez osłony, „twarzą w twarz". „Teraz widzimy-pisze św. Paweł-jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz. Teraz poznaję po części, wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany" (1 Kor 13,12).

Na ziemi cieszymy się pięknem przyrody, człowieka, obrazów, muzyki itp. Spotkanie z Bogiem, nieskończonym Pięknem – Źródłem wszystkiego, co piękne – napełni nas jeszcze większym szczęściem. Tak więc przebywanie i zjednoczenie zbawionych z Bogiem-Miłością, Prawdą i Pięknem będzie dla nich źródłem wiecznego szczęścia.

Druga osoba Trójcy Świętej, Syn Boży, jest równocześnie człowiekiem. Apokalipsa nazywa Go Barankiem. Zbawieni będę na zawsze z Nim. „Zwycięzcy dam zasiąść ze Mną na moim tronie, jak i Ja zwyciężyłem i zasiadłem z mym Ojcem na Jego tronie" (Ap 3,21) - mówi Chrystus.

2. Co znaczy, że zbawienie posiada charakter wspólnotowy? Łk 12,35-38

W domu Ojca niebieskiego mamy spotkać się nie tylko z Nim, z Jego Synem, lecz również z Matką Najświętszą, z aniołami i całą rodziną świętych. Wszyscy zbawieni będą stanowić jedną wspólnotę zjednoczoną przez miłość wzajemną.

3. Dlaczego miłość jest konieczna do osiągnięcia wiecznego zbawienia? 1 Kor 2,9-10

Ze spotkania z Bogiem i zbawionymi może się cieszyć tylko ten, kto sam kocha, kto posiada dar miłości Bożej, rozpalony przez Ducha Świętego (por. Rz 5,5). Nie może przeżyć szczęścia, wynikającego z przebywania z Bogiem i świętymi ten, kto zniszczył w sobie łaskę miłości Bożej, kto pogrążył się w egoizmie, grzechu, nienawiści. Czy można się cieszyć spotykając niekochaną osobę? Kto nie kocha, ten nie jest w stanie przeżyć szczęścia trwania we wspólnocie. Miłość, będąca darem Bożym, tak jest konieczna do wiecznego szczęścia, jak nieodzowne są oczy do rozkoszowania się pięknem przyrody, a uszy - do cieszenia się muzyką, śpiewem.

4. Co znaczy, że śmierć ma decydujące znaczenie dla naszej wieczności? Mt 25,1-13

Zbawiony może być tylko ten, kto umiera pojednany z Bogiem, kto w chwili śmierci posiada dar miłości Bożej, przedstawiony w przypowieści o dziesięciu pannach jako oliwa (por. Mt 25,1-13). Człowiek umierający w grzechach ciężkich, za które nie żałował, nie może osiągnąć szczęścia wiecznego, ponieważ są one „śmiercią" miłości, egoizmem, nienawiścią. Niszcząc miłość, grzechy śmiertelne pozbawiają człowieka koniecznego do wiecznego szczęścia zjednoczenia z Bogiem-Miłością. Po śmierci zjednoczona z Bogiem osoba będzie kochać na zawsze, czyli będzie zbawiona, oddalona zaś od Boga-Miłości - pogrąży się w wiecznej nienawiści, to znaczy będzie na zawsze potępiona.

Pełniejsze omówienie powyższych i innych zagadnień eschatologicznych można znaleźć w książkach:

ks. Michał Kaszowski, Niebo, piekło, czyściec i to, co nastąpi na końcu. Synteza eschatologii.

ks. Michał Kaszowski. Śmierć i wieczne istnienie.